طلبه سرباز

زندگی را طلاق ندهید! این یعنی اینکه خودتون رو از خوشی های دنیا و زندگی محروم نکنید، در مقابل مشکلات تسلیم نشید و زانوی غم بغل نگیرید. خودتون رو دوست داشته باشید و به خودتون و خواسته هاتون احترام بذارید, یادتان باشد بهترین دوست شما “تصویرهای ذهنی خوب شما از خودتان” است. دیگران را دوست بدارید حتی کسانی که با شما همراه و هم عقیده نیستند. از کسی متنفر نباشید که روزگارتان رنگ تنفر نگیرد و سیاهی جذب نکند. از هیچکس توقعی نداشته باشید که جز دلگیری پیامدی به همراه ندارد. یادتان باشد که شاید کسی هم از شما توقعی دارد و شما نمیدانید! زندگی را زندگی کنید, چندان هم که فکر میکنید وقت نیست!

طوری رفتار کنید انگار انسان ثروتمندی هستید، آنگاه مطمئنا ثروتمند خواهید شد. طوری رفتار کنید انگار اعتماد به نفس زیادی دارید آنگاه مردم مطمئنا به شما اعتماد خواهند کرد، طوری رفتار کنید انگار تجربه ی زیادی دارید، آنگاه مردم توصیه های شما را دنبال خواهند کرد. طوری رفتار کنید انگار موفقیت بزرگی کسب کرده اید انگاه به یقین همانطور که من اینجا ایستاده ام، موفق خواهید شد. راندا برن

پادشاهی بود که فقط یک چشم و یک پا داشت. پادشاه به تمام نقاشان قلمرو خود دستور داد تا یک پرتره زیبا از او نقاشی کنند. اما هیچکدام نتوانستند؛ آنان چگونه می‌توانستند با وجود نقص در یک چشم و یک پای پادشاه، نقاشی زیبایی از او بکشند؟ سرانجام یکی از نقاشان گفت که می‌تواند این کار را انجام دهد و یک تصویر کلاسیک از پادشاه نقاشی کرد. نقاشی او فوق‌العاده بود و همه را غافلگیر کرد. او شاه را در حالتی نقاشی کرد که یک شکار را مورد هدف قرار داده بود؛ نشانه‌گیری با یک چشم بسته و یک پای خم شده. چرا ما نتوانیم از دیگران چنین تصاویری نقاشی کنیم؟ برجسته ساختن نقاط قوت آنان.

 آرزو نکن که کارها آسانتر شوند, آرزو کن خودت توانمند تر شوی. یه هیزم شکن وقتی خسته میشه که تبرش کند بشه نه اینکه هیزمش زیاد بشه. تبر ما انسانها باورهامونه، نه آرزوهامون…

می‌ گویند: درویشی بود كه در كوچه و محله راه می ‌رفت و می‌ خواند: هرچه كنی به خود كنی گر همه نیك و بد كنی. اتفاقاً زنی مكاره این درویش را دید و خوب گوش داد كه ببیند چه می‌ گوید وقتی شعرش را شنید گفت:من پدر این درویش را در می ‌آورم. زن به خانه رفت و خمیر درست كرد و یك فتیر شیرین پخت و كمی زهر هم لای فتیر ریخت و آورد و به درویش داد و رفت به خانه ‌اش و به همسایه ‌ها گفت: من به این درویش ثابت می ‌كنم كه هرچه كنی به خود نمی‌ كنی. از قضا زن یك پسر داشت كه هفت سال بود گم شده بود یك دفعه پسر پیدا شد و برخورد به درویش و سلامی كرد. گفت: من از راه دور آمده‌ ام و گرسنه‌ ام درویش هم همان فتیر شیرین زهری را به او داد و گفت: زنی برای ثواب این فتیر را برای من پخته، بگیر و بخور جوان! پسر فتیر را خورد و حالش به هم خورد و به درویش گفت: درویش! این چه بود بمن دادی؟ درویش فوری رفت و زن را خبر كرد. زن دوان‌ دوان آمد و دید پسر خودش است! همانطور كه توی سرش می ‌زد و شیون می ‌كرد، گفت: حقا كه تو راست گفتی؛ هرچه كنی به خود كنی گر همه نیك و بد كنی.