طلبه سرباز

از گابریل گارسیا مارکز پرسیدند: اگر بخواهی کتابی صد صفحه ای درباره ” امید ” بنویسی، چه می نویسی گفت: 99 صفحه رو خالی میذارم، صفحه آخر، سطر آخر می نویسم: یادت باشه دنیا گِرده، هر وقت احساس کردی به آخر رسیدی شاید در نقطه آغاز باشی. زندگی ساختنی است، نه ماندنی. بمان برای ساختن، نساز برای ماندن. و منتظر نباش کسی برایت گل بیاورد، خاک را زیر و روکن، بذر را خودت بکار، از آن مراقبت کن، و با امید گل خواهد داد.